دوستت دارم پریشان،

شانه میخواهی چه کار؟

دام بگذاری اسیرم،دانه

مـی‌خـواهـی چـه کـار؟

✧تا ابد دور تو می‌گردم‌، بسوزان عشق کن‌

ای که شاعر سوختی‌، پروانه

مـی‌خـواهـی چـه کـار؟

✧مُردم از بس شهر را گشتم یکی عاقل نبود

راستی،تو این همه دیوانه...

مـی‌خـواهـی چـه کـار؟

✧مثل من آواره شو از چاردیواری درآ!

در دل من قصر داری‌، خانه

مـی‌خـواهـی چـه کـار؟

✧خُرد کن آیینه را در شعر من خود را ببین

شرح این زیبایی از بیگانه...

مـی‌خـواهـی چـه کـار؟

✧شرم را بگذار و یک آغوش در من گریه کن‌

گریه کن، پس شانه‌ی مردانه...

مـی‌خـواهـی چـه کـار؟

مـیـکـنـد سـلـسـلـهٔ زلـف تـو دیـوانه مرا

مـیـکـشـد نرگس مست تو به میخانه مرا

مـتـحـیـر شـده‌ام تـا غـم عـشـقت ناگاه

از کـجـا یـافـت در ایـن گوشهٔ ویرانه مرا

هــوس در بــنــاگـوش تـو دارد دل مـن

قـطـرهٔ اشـگ از آنـسـت چـو دردانـه مرا

دولــتـی یـابـم اگـر در نـظـر شـمـع رخـت

کـشـتـه و سـوخـتـه یـابند چو پروانه مرا

درد سـر مـیـدهد این واعظ و میپندارد

کـالـتـفـاتـسـت بـدان بـیـهـده افـسانه مرا

چـاره آنـسـت کـه دیـوانـگـیی پیش آرم

تــا فــرامــوش کــنـد واعـظ فـرزانـه مـرا

از می مهر تو تا مست شدم همچو عبید

نـیـسـت دیـگـر هوس ساغر و پیمانه مرا